De teerlingen zijn geworpen!
Met blijdschap geven wij enzovoorts want Sjieuke is bevallen van 11 prachtige puppen.
Moeder en kinderen maken het goed, bezoekuur in overleg, liefst geen bloemen maar oude kranten.
Een korte impressie van de afgelopen dagen:
Een paar dagen voor de uitgerekende datum begon Sjieuke met een aantal voorbereidingen,
- er werden kuilen gegraven
- er werden mollen gevangen
- er werden steeds kortere wandelingen gedoogd
- er werd op elk kruispunt getwist over de te volgen route
- er werd hoogfrequent gepoept
- er werd verstoppertje gespeeld onder de rododendrons
misschien niet alles noodzakelijk maar het brengt een moederhond als Sjieuke helemaal in de stemming.
Op de dag van de bevalling werd ze heel ongedurig, kon niet stil zitten, hijgen om niks, naar buiten, toch naar binnen, een blik van laat mij maar .... hijgen ....
Pas toen iedereen naar bed was, de lichten gedoofd en het tegen middernacht liep waren de condities voor Sjieuke ideaal voor haar grote klus. En wat voor klus. Ze was net als bij het vorige nest op de bank in de bijkeuken gaan liggen en wierp daar haar eersteling. Het eerste gepiep was voor ons het teken dat het een lange nacht zou worden. Liesbeth, Hartog en David gewekt, pup een beetje drooggewreven, pup in de werpkist gelegd, Sjieuke geroepen, mokkend gekomen en vanaf dat moment waren we weer getuige van het wonder of beter misschien, een aantal wonderen. De geboorte, het doorbijten van het vruchtvlies, het doorbijten van de navelstreng, het opeten van de placenta, het tot leven likken van de pup, het automatische en onstuitbare tijgeren naar een tepel, het drinken bij de moeder en dat voor moeder en kind zonder opleiding, certificaat of situationeel leiderschap.
Wij baasjes doen ook ons best, afdrogen, navelstreng afbinden (soms), wegen, foto's maken, bewonderen, zorgen maken, de tel bijhouden, warm houden, discussiƫren of er nog eentje komt, allemaal dingen waar je voor doorgeleerd moet hebben maar die kennelijk totaal overbodig zijn.
En dat alles 12 keer.
Helaas, de laatste pup heeft de overtocht niet overleefd. Het twaalfde teefje kwam bijna 5 uur na nummer 11 en heeft haar placenta onderweg verloren. We zagen meteen dat het niet goed was. Onze eerste hulp mocht niet baten en we hebben haar een mooi klein graf gegeven achter onze tuin.
Twee reutjes en negen teefjes zijn inmiddels allemaal aan hun groeifase begonnen. we houden ontwikkelingen scherp in de gaten en met name de moeder want die is ons voorlopig het liefst en in ieder geval onmisbaar. Kanjer van een meid.
Het mogelijke probleem van elf puppen en veel minder tepels lijkt zich in deze eerste dagen vanzelf op te lossen. Misschien komt het omdat meisjes veel socialer zijn (ons eerste nest had 5 reutjes die permanente voeding opeisten) of omdat Sjieuke ervaring met tepeltekort heeft en extra lange voedingssessies inplant of omdat wij de relatieve achterblijvers een voorrangsbehandeling geven maar resultaat is dat iedereen groeit en tonnetje rond wegrolt.
wordt vervolgd
